Marc H.HollenderM.D.
Özet
Bu makalede kullanılan “Ambulatuvar” şizofreni terimi, hastaneye yatırılmayan hastaları ifade etmektedir. Profesyonel olarak görülen hastaların büyük çoğunluğu psikiyatristler dışındaki hekimlere başvurmaktadır. Bunun nedeni “somatik semptomlardan” endişe duymalarıdır. Kendilerini akıl hastası olmaktan ziyade fiziksel olarak hasta (bedensel mekanizmalarının düzgün çalışmaması anlamında) olarak görürler.
Semptomların doğası tuhaf olabilir. Bunlar için yapılan açıklama daha da açıklayıcı olabilir. Sunum şekli, yaşam biçimi ve aksesuar ruhsal semptomlar tanı koymada değerlidir.
Szasz bedensel duyguların bir açıklaması olarak, insanlarla ilişki kurmakta zorlanan hastanın bedenini az ya da çok güvenle ilişki kurabileceği tek nesne olarak gördüğünü öne sürmüştür. Regresyonun bir sonucu olarak, ilişki kurduğu beden, bilimsel bilgiye sahip bir yetişkin tarafından görüldüğü gibi değil, ilkel bir ego tarafından görüldüğü gibi (yani, bir çocuğun bedenini göreceği gibi) deneyimlenir.
İki vaka örneği sunulmuştur. Bunu takiben şu soru yöneltildi: “Ayakta tedavi gören hastayı karakterize eden nedir?” Şizofreninin hastaneye yatırılmayan formunun, genellikle daha ağır formlarda görülen bir sürecin hafif bir aşaması olduğu iddia edilebilir. Hastaneye yatışın önerildiği aşama kültürel, ekonomik, sosyal ve diğer faktörlere bağlıdır. Psikolojik açıdan bakıldığında, çoğu zaman davranışları kontrol etme ve düzenleme gücüyle birlikte gözlemlenen egonun korunma derecesi çok önemlidir. Önerilen şema “Şizofreni bir hastalık mıdır?” sorusuyla ilgilenmemektedir. “Şizofreni yaşamdaki sorunlardan mı yoksa biyolojik faktörlerden mi kaynaklanır?” sorusuyla da ilgilenmez. Bunlar açık bırakılmıştır.
Hastanın vücutla ilgili şikayetleri olduğundan, bunlar olağan şekilde araştırılmalıdır. Ancak özel olarak endike olmayan ayrıntılı test ve muayenelerden kaçınılmalıdır. Bu tür prosedürlerin istenmeyen sonuçları bir vaka öyküsünde gösterilmiştir.
Hastaların çoğu pratisyen hekim veya uzman hekim tarafından sağlanan tedaviden fayda görebilir. Miller’ın önerdiği gibi, hekimin en önemli araçları ilgisi, dinlemeye istekli olması, güven verici tavrı, destekleyici psikoterapi uygulaması ve korkutulmayı ya da bir tür “bir şey yap” tedavisine acele etmeyi reddetmesidir. Hekimin hastasıyla olan ilişkisinin önemi hafife alınmamalıdır. Ancak bazen, bunun özel anlamı ancak yıllar geçtikten sonra ortaya çıkar.
https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/002196815990164X
